Wat direct opvalt aan de inclusiviteitsideologie is dat individuen niet meer bestaan. Elke manager en medewerker is een exemplaar geworden van een categorie met onveranderbare kenmerken: ras, etniciteit, seksuele geaardheid, etniciteit, gender. Ontsnappen is onmogelijk. Die categorieën worden vervolgens geordend naar de mate van onderdrukking en discriminatie, van slachtofferschap naar daderschap. Elk exemplaar heeft categoriale schuld of lijden. Inclusiviteitsdenken is kastedenken.
De dwepers zijn ook typisch Angelsaksische spreadsheetfetisjisten. Hun boekhouders tellen de categorieën bij elkaar op. Dat noemen ze intersectionaliteit. Als je van kleur bent, je ‘identificeert' als non-binair, aan obesitas lijdt en een niet-Westerse achtergrond hebt, scoor je de meeste slachtofferpunten en verdien je alle egards en voorkeursbehandelingen. Niet wat je kunt en bereikt hebt of hoe je als mens bent telt, alleen tot welke categorieën je behoort heeft relevantie. Omwille van een eerlijke afspiegeling van de bevolking liever een homoseksuele oogchirurg aannemen die incompetent is dan een goede van de heteroseksuele persuasie.
Het geniepige is verder dat dit kastesysteem gekoppeld wordt aan de manier waarop je onherroepelijk naar de wereld kijkt, welke taal je gebruikt en bovenal aan hoe immoreel en schuldig je bent. Een man van ‘witte' kleur kan niet anders dan racistisch zijn. Heterovrouwen zijn per definitie homofoob omdat ze niet lesbisch zijn. En wie het wiegje in het Westen had staan heeft uiteraard het abjecte, koloniale bewustzijn geërfd van zijn voorvaderen, die allemaal slavenhouders waren. Het ultieme daderschap is voorbehouden aan de kaste van blanke mannen die 60+plus zijn, provinciaals én heteroseksueel. Dan kun je het wel schudden.
Let op, het gaat die diversiteitsgoeroes niet om racistische, seksistische en homofobe individuen van wie gebleken is dat ze ‘fout' zijn. Die zijn er en te veel! Nee, je bent bij voorbaat slecht en fout, omdat je tot de verkeerde categorie behoort. De oude, welbekende wijsheid om een boek niet op zijn kaft te beoordelen is aan deze diversiteitsfanatici niet besteed.
De leerstellingen van het Inclusiviteitsdenken zijn ook nog eens hermetisch afgesloten voor kritiek. Wie zich verzet bewijst alleen maar het gelijk ervan: is een bounty, een boomer, een racist. Die moeten als eerste naar de cursus ‘white privilege' om te leren schuld te erkennen, nederig te zijn en vooral te zwijgen. Het was kenmerkend voor totalitaire ideologieën van de 19e en 20e eeuw dat tegenspraak werd gezien als een gevaarlijke afwijking waarvoor heropvoeding of erger geïndiceerd was. Je ziet het in de 21e eeuw terug in China met de Oeigoeren en in diep-religieuze landen.
Het meest trieste is echter dat het inclusiviteitsdenken bewerkstelligt wat ze wil verhelpen: het sluit mensen op in groepen, het continueert en verergert wij-zij-denken, is discriminerend en schakelt andersdenkenden uit. Dit zal uiteindelijk de olie op het vuur van ernstige wrok blijken te zijn vanwege onheuse beschuldigingen en nieuwe achterstellingen. Een inclusieve leider zal nooit eendracht oogsten maar altijd twist en verdeeldheid zaaien.
Het wordt tijd om dit tij te keren en deze dogmatische dwangtheorie, deze Amerikaanse crap, de polder uit te flikkeren. Ethische leiders en verantwoordelijke professionals verdienen en kunnen zoveel beter! Op naar organisaties vol meerstemmigheid en waar je wordt beoordeeld op wat je doet en niet op wat je bent.
Over Joep Schrijvers
Joep Schrijvers doet onderzoek naar westerse advies- en lesboeken voor vorsten, bestuurders en managers van Homerus tot Covey. Hij is schrijver van succesvolle, kritische boeken en artikelen over management, mens en maatschappij.
